We hebben allemaal wel eens hulp nodig maar we merken in deze maatschappij dat om hulp vragen iets beschamend is en daarom doen we het eigenlijk niet zo snel. Maar wat nou als het gaat om je kind, en dat je er zelf echt niet uit komt? Ik heb nu met twee kinderen voor dit dilemma gestaan. En dan? 

Stigma

Al van kleins af aan leren we dat je het maar zelf moet oplossen. Zoals in een grote klas waar de juf geen tijd heeft voor iedereen. Of dat andere kinderen lachen om een vraag die je stelt en jij als dom bestempeld voelt. Dit zorgt er weer voor dat jij je hand niet meer opsteekt. 

En dit nemen we mee naar de middelbare school waar je opeens geacht word als volwassenen te gedragen en alle antwoorden te hebben. Maar je moet vooral niet denken dat je het beter weet. 

Deze rare ideeën en manieren hebben er voor gezorgd dat wij nu als volwassenen geleerd hebben dat je niet om hulp vraagt en maar door blijft lopen met een probleem. 

En het grappige is, dat we wel altijd klaar staan voor andere om te helpen. 

Ik kan het niet alleen

Maar soms kunnen we het gewoonweg niet zelf oplossen. Zo stond ik voor het dilemma of ik wel of niet naar de logopedist toen mijn zoontje van 2,5 nog steeds amper duidelijk praatte. Lost het zichzelf op, en moet ik meer aan de slag met boekjes en liedjes? Of toch advies inwinnen van een professional? Een hele tijd heb ik tegen andere gezegd, ‘dat komt vanzelf wel goed’ terwijl ik in mijn hoofd dacht, ‘komt het wel goed?’. Maar ik durfde niet goed toe te geven dat ik hulp nodig had. 

Uiteindelijk, onder het mom ‘advies vragen kan altijd’, ben ik naar een logopedist gegaan. Daar bleek dat het niet uit zichzelf goed zou zijn gekomen. En nu na 1,5 jaar gaat het stukken beter! 

Op school

Ook op school kan het anders lopen dan verwacht. Je kind heeft het niet naar zijn zin, of is altijd moe of verdrietig. Dan kan het soms nodig zijn om toch dat gesprek aan te gaan met de juf. En in dat gesprek kun je altijd vragen of de intern begeleider ook eens een kijkje kan nemen. 

Intern begeleiders (IB-ers) zijn er speciaal voor extra ondersteuning en om jou en jouw kind te helpen bij allerhande zaken. Dit hoeven niet perse echte problemen te zijn. Je kunt er altijd terecht voor jouw vragen. 

Bij mijn oudste kwam er al snel uit dat zij anders denkt dan andere. Vaak loopt ze voor op de rest, maar soms ook juist niet. Uit eigen ervaring wist ik dat dit onder ‘hoogbegaafd’ valt. Nu werd dit door school gelukkig ook herkend. Daarnaast viel ook op dat ze hoogsensitief is. En deze combinatie maakt het haar niet makkelijker. Erg gevoelig voor prikkels, maar wel behoefte aan constante vernieuwing. Daarnaast nog een goeie dosis faalangst erbij en dan zit je met een kind dat veel moeite heeft met school. 

Gelukkig heb ik om hulp gevraagd en gaan we nu samen met de juf en IB-er een traject in om haar zo goed mogelijk te begeleiden en te helpen. Hier zal ik ook zeker een artikel over schrijven zodra we wat verder zijn. 

Geen last

We vragen vaak niet om hulp omdat we een ander niet tot last willen zijn maar daardoor dragen we vaak zelf een grote last. Want we kunnen nu eenmaal niet alles alleen!
We zijn geen last voor andere als we om hulp vragen en het ergste wat ze kunnen doen is nee zeggen. Bij professionals zal dit niet zo snel gebeuren, want daar zijn ze immers voor. 

Ook een stam zal je niet snel afwijzen. Dus vraag om hulp. Je bent geen last!