Laatst zat ik de luizenmoeder te kijken, ja die vind ik echt hilarisch, en toen had juf Ank het over een curling moeder. Een nieuwe term voor een oud fenomeen. Ouders die willen dat alles perfect verloopt voor hun kinderen. En hoewel ik er smakelijk om kon lachen is het wel iets waar ik over wil schrijven.

Ik ben namelijk geen curling moeder, maar soms wel een helikopter moeder.

Helikopter moeder

Een wat? Juist, een helikopter moeder, een moeder die over haar kinderen blijft zweven om er voor te zorgen dat hen niets overkomt. Dit klinkt misschien gek maar er zijn moeders die zo bang zijn dat hun kind iets overkomt dat ze er altijd bij blijven en ze altijd behoeden voor gevaar.

Behoeden voor gevaar, is dat niet de bedoeling dan?  Jazeker, maar overal gevaar in zien is ook niet goed. Kinderen moeten hun eigen fouten maken om daar van te kunnen leren.

Zo vond ik bijvoorbeeld een glijbaan doodeng en mocht mijn oudste dochter Maria daar echt niet op! Ik zag het al helemaal voor mij, dan stapte ze over van de treden naar de glijbaan om te zitten om zo, hup, achterover te vallen en haar nek te breken.

Gevaar, gevaar!

Want dat is wat er gebeurd bij helicopter moeders. Die zien overal gevaar in. En geen klein beetje gevaar, want ja vallen dat gebeurd en een blauwe plek is echt niet erg. Maar levensbedreigend gevaar, als gebroken nekken, afgehakte vingers en platgereden hoofden. Klinkt verschrikkelijk toch. Nou ik zag dat gevaar overal!

Van een simpele glijbaan tot wandelen op de stoep, want ze zouden maar vallen en er komt net een auto aan en dan….

Realisatie

Gelukkig wist ik dat mijn angsten niet redelijk waren en dat ik mijn kinderen niet voor alles kan beschermen. En ze echt niet direct hun nek breken als ze omvallen. Daarom liet ik mijn man en de oppas een hoop met haar ondernemen en vertrouw hun volledig om voor Maria te zorgen (en later de anderen ook). Maria mocht toch de ‘gevaarlijke’ dingen doen en ik hoefde er niet naar te kijken en soms letterlijk doodsangsten uit te staan.

Het was een proces waar ik door heen moest, waar komt die angst vandaan en wat doe ik er aan. Want dit heeft niets meer te maken met opvoeden of normale moeder angsten. Dit waren op hol geslagen angsten waar ik mijn dochter meer schade mee aanbracht dan goed mee deed.

Work in progress

Het gevoel is niet weg, en dat zal ook nooit helemaal weg gaan ben ik bang. Maar ik heb het wel onder controle. Ik voel niet langer alsof ik mijn kinderen overal weg moet halen en laat ze nu zelf ontdekken wat wel en niet kan. Gelukkig is mijn zoon een stuk voorzichtiger dan mijn oudste dochter en dat heeft enorm geholpen. Hij probeert eerst dingen veilig uit voor hij de sprong waagt. Mijn dochter sprong gewoon en keek wel wat er gebeurde. 

Het gevoel zakt dus wel, de helikopter is geland, maar moeder blijft altijd in de buurt om ‘au’tjes weg te kussen en pleisters te plakken.

Hoe zit dat nu met de curling moeder?

Een curling moeder is weer een ander soort gevaar ontwijken. Namelijk niet zo zeer fysiek maar emotioneel en mentaal.

Deze moeder wil graag een schoongepoetste weg zodat haar kind geen enkele hobbel of bobbel tegenkomt onderweg. Net als ze bij curling het ijs poetsen.

Gelukkig heb ik hier wat minder last van. 

Fouten zijn noodzakelijk om te kunnen leren en ook onze kinderen moeten hier door heen. Er gaan nu eenmaal dingen gebeuren in hun leven wat ze de lessen geven om volwaardige, gebalanceerde volwassenen te worden. 

Is dit altijd leuk? Nee! Is dit nodig? Ja!

Moeten we dan maar aan de kant blijven staan en toe kijken? Nee zeker niet. We kunnen er altijd voor ze zijn, ze steunen en helpen. Maar we kunnen het niet voor ze doen en dit zouden we ook niet moeten willen. 

Als ze volwassen zijn moeten ze het immers ook zelf kunnen toch?