Wanneer je moeder wordt kom je voor nogal wat keuzes te staan. Dat begint al in de zwangerschap en gaat door tot wanneer je kinderen volwassen zijn – en soms zelfs nog langer.
De opvoedkeuzes die je maakt zijn behoorlijk van belang. Maar het lijkt of iedereen een andere kijk op dingen heeft. Daarom bieden we je hierbij een alternatief, een vrij radicale manier van opvoeden. De radicale middenweg. En we noemen het: ‘eclectisch ouderschap’.

Keuzes die je moet maken wanneer je een ouder wordt

Ga je thuis in bad bevallen of met een ruggenprik in het ziekenhuis?
Moet je nu samen slapen tot je kind zelf besluit in zijn eigen bed te gaan liggen ten koste van je eigen rust of je kindje zichzelf in zijn eigen wiegje in slaap laten huilen?
Ga je fulltime werken om jezelf te blijven ontwikkelen of dit allemaal opgeven en 24/7 bij je kinderen blijven zodat ze geen hechtingsstoornis ontwikkelen?
Moet je borstvoeding geven tot je kind hier zelf mee wil stoppen, ookal is dit als hij 7 jaar is? Of na 6 maanden al?
Moet je alleen nog maar broeken voor je dochter kopen omdat je genderneutraal moet opvoeden of juist roze jurken omdat vrouwelijke kanten niet onderdrukt mogen worden?

De opvattingen zijn niet alleen totaal tegenovergesteld, maar kunnen tegelijk het gevoel geven dat je nergens echt bij hoort als je niet voor een van de uitersten van deze extremen gaat bij het opvoeden van je kind.

Radicaal? Wat bedoel je daar mee?

Van wikipedia: “Radicalisme is de bereidheid om de uiterste consequentie uit een denkwijze te aanvaarden en in daden om te zetten. Het woord is afgeleid van ‘radix’ dat wortel betekent. Het verband tussen radicalisme en “wortels” ligt in de beeldspraak van een systeem/structuur/visie als een boom. Wanneer je de boom wilt verwijderen, dan dien je ook de wortels mee te nemen. Wil je een nieuwe structuur “planten”, die stevig staat, dan moet je hem in een gedegen filosofisch systeem verankeren/doen wortelen.”
Met andere woorden; iemand die een radicale denkwijze of manier van leven volgt, toont hierbij- en handelt naar het toppunt van de visie. De visie is verankerd in zijn hele doen en laten.   

Eclectisch ouderschap, wat is dat?

Bij eclectisch opvoeden creëer je jouw eigen manier van opvoeden. Je kiest heel bewust het beste uit verschillende stromingen en maakt er een mix van die bij jou en jouw gezin past. Je zoekt je eigen pad in plaats van een te volgen die al bedacht is, de gulden middenweg.  

Extreme ouders kunnen ook goede ouders zijn

Nog wel even een kleine disclaimer voor ik verder ga; als een ouder voor een bepaald uiterste kiest zoals ik straks verder ga beschrijven, zegt dit in mijn ogen niets over hoe goed of slecht deze ouders hun kinderen opvoeden. Gezinnen met radicale ouders kunnen hele liefdevolle, fijne gezinnen zijn. Ik heb het zelf meegemaakt en gezien in verschillende situaties. Ik ken gezinnen die ik enorm waardeer, respecteer en bewonder aan beide kanten van de verschillende spectrums die ik hieronder uitdiep. En ik weet dat zij hun kinderen met net zo veel liefde opvoeden als ik dat doe.

Daarbij weet ik dat veel stromingen zoals het natuurlijk ouderschap niet uit gaan van radicale ideeën of opvattingen, maar mijn ervaring is dat het wel regelmatig zo wordt opgevat. Vanuit deze ervaring heb ik dan ook dit artikel geschreven.

Keuzestress

Ik weet niet hoe het met jullie zit maar als ik zelf veel keuzes in een korte tijd moet maken merk ik dat ik het steeds lastiger vind om knopen door te hakken. En zeker met kinderen ontkom je er niet aan om regelmatig grote en kleine keuzes te maken. Kinderen vragen nu eenmaal continue aandacht. Ze willen weten of ze iets wel of niet mogen, je moet beslissingen nemen over gezond eten, over welke school je kiest, over wat je gaat doen op een dag, welke tv programma’s er gekeken mogen worden, enzovoorts, enzovoorts..  

Keuzes minimaliseren

Daarom kan het helpen en nuttig zijn om de keuzes die je moet maken zo veel mogelijk te minimaliseren en beperken. Voor sommige keuzes kan het helpen om 1 keer een keuze te maken en je daar in de toekomst iedere keer aan te houden. Dat is dan gewoon hoe je dingen doet nu en in de toekomst of in ieder geval voor een langere periode. Dat kan echt enorm nuttig zijn.
Je kunt bijvoorbeeld 1 supermarkt kiezen waar je altijd je boodschappen doet, of een vaste maaltijdplanning maken, of je kiest 1 kledingmerk die aan je voorwaarden voldoet.

Wanneer 1 keuze is niet de juiste is

Deze oplossing van 1 keer kiezen is geweldig, en hoe meer je dit kunt doen, hoe beter. Het probleem zit hem er vaak in dat er verschillende gebieden in je leven zijn waarbij dat niet gaat. Waarbij je niet gewoon 1 keuze kunt maken en daarbij kunt blijven. Het is namelijk het overal tussen zitten, het niet weten, het niet kunnen maken van een keuze, wat het meest vermoeiend is.

En dit heeft meestal te maken met onze identiteit. Waarom heeft keuzestress te maken met je identiteit?  Laat ik het uitleggen.

Keuzes die niet zo makkelijk zijn

Laat ik beginnen met een voorbeeld over disciplineren.
Er zijn ouders die zeker weten dat ze niet boos zullen worden op hun kind en dus ook nooit zullen straffen. Het zit gewoon niet in ze. Ze hebben moeite met grenzen stellen en laten hun kind alles doen wat ze maar willen. Dit zijn toegefelijke ouders die nauwelijks grenzen stellen, hun kind niet zeggen wat ze moeten doen en zich volledig als gelijke zien t.o.v. hun kinderen.
Dit soort ouders worden door veel mensen tè toegefelijk of laissez faire genoemd.

Aan de andere kant van het spectrum heb je een andere extreme manier van disciplineren, de autoritaire, straffende ouder. Deze ouder heeft hele duidelijke grenzen en regels en oefent ook een strikte autoriteit uit op zijn kinderen. Het is heel duidelijk voor hen dat als hun kinderen ook maar een beetje weerstand bieden, ze hun grenzen heel duidelijk zullen stellen en geen tegenspraak dulden.
Jij en ik zullen misschien geen van beide manieren van grenzen stellen verkiezen.

Dit is niet wie ik wil zijn

We willen niet te toegefelijk en grenzeloos zijn. Maar ook niet autoritair en straffend zijn.
En dat is waarbij het probleem van keuze stress om de hoek komt kijken. Want wat er dan gebeurt is dat iedere keer dat je een keuze in de opvoeding van je kind moet maken, je niet weet welke keuze de beste is of past bij jouw identiteit als ouder. Als je kind dan bijvoorbeeld een keer brutaal tegen je is en een scheldwoord gebruikt, moet je op dat moment opeens uitvogelen hoe je het beste op de situatie moet reageren.

Wat heeft dit te maken met je identiteit?

Als je van jezelf weet dat jouw identiteit die van een laissez-fair ouder is, dan weet je wat je in de situatie van het brutaal zijn van je kind zult doen. Je weet dat je je kind niet zult straffen en dat je niet zult schreeuwen. Je zult proberen je kind af te leiden, of er proberen een grapje van te maken, of doen of je niets gehoord hebt.
Terwijl als je weet dat een autoritaire, strikte ouder bent, je in deze situatie geen enkele twijfel zult hebben. Je zou je kind onmiddellijk in een time-out plek zetten op de gang, strafstoeltje of zijn kamer. Of je zou zeggen dat je kind een week geen tv meer mag kijken. Er hoeven op dat moment geen keuzes meer gemaakt te worden. Je identiteit is helemaal helder en je weet wat je te doen staat.

Zijn er nog andere opties?

Dan zijn er mensen zoals jij en ik die naar de twee “extremen” kijken en weten dat we ons bij geen van beiden goed voelen. Dat dit niet past bij onze identiteit. We zoeken naar een alternatieve, 3^e optie. Maar als je op zoek gaat naar het 3^e alternatief worden dingen verwarrend.

Sommige van de extremen zijn vrij populair in verschillende culturen. Zoals in bovenstaand voorbeeld. Maar een ander, misschien wat lastiger voorbeeld is slaaptraining.

Samen slapen of slaaptraining

Sommige ouders weten zeker dat ze voor lange tijd zullen samen slapen. Dat ze hun kind lange tijd ook in de nacht zullen voeden tot hun kind zelf aangeeft het anders te willen. Ze zullen bijvoorbeeld 24/7 beschikbaar zijn voor lichaamscontact of voeding voor hun kind, de rest van hun kindertijd. Ze geloven dat dit is waar een mens op gemaakt is en hoe het altijd is gegaan in de oertijd. Hiervan afwijken zal voor deze ouder bijna als mishandeling voelen. Het zijn ouders die 100% mee gaan in het natuurlijk ouderschap omdat ze weten dat dit het beste is voor hun kind.
Dat is prima en iets wat voor veel ouders goed werkt. En het is een kant van een spectrum.

Aan de andere kant heb je de ouders die beginnen met slaaptraining als hun kind net geboren is. Deze ouders stellen een hoge prioriteit bij genoeg slaap voor iedereen in het gezin, inclusief henzelf. Ze zullen hun kind op vaste tijden, vaste hoeveelheden voeding geven waarna ze hun baby in bed leggen voor een vooraf bepaalde tijd. Waarbij ze als hun baby huilt misschien iedere 10 minuten even naar binnen lopen om vervolgens weer weg te gaan. Ze tillen het kind niet op tot er een bepaalde tijd verstreken is. Er is een beperkte afstemming met de baby omdat deze ouder een heldere identiteit heeft als iemand die georganiseerd is, iemand die slaaptraining geeft, de baas in huis is, etc.

Ik pas hier niet bij

Ik weet natuurlijk niet waar jij zit in dit spectrum van slaaptraining maar voor mij persoonlijk is geen van deze extremen passend bij mijn situatie of identiteit. Dus zelf val ik hier ergens tussenin. Geen van beiden past bij mij. Hoewel ik duidelijk de waarde zie van beide manieren en ook de ouders aan allebei de kanten van de extremen begrijp, maar mezelf in beide manieren niet kan vinden.

Voor mij persoonlijk is het zo dat het volledig op verzoek voeden voor 5 jaar of meer, en ook zo lang nachtvoedingen geven en mijn bed delen met mijn kind, een aanslag zou zijn op mijn slaap en gezondheid. Zo voelt het voor mij en ik zou me dan ook zorgen maken over wat voor invloed dat heeft op mijn leven en dat van mijn kind (laten we zeggen dat niemand echt gezelliger wordt van een slaapgebrek, toch?).

Voldoende slaap of veilige hechting?

Zelf rust ik niet genoeg uit wanneer ik meerdere keren per nacht wakker wordt en ik zie het niet zitten om te wachten op de dag dat mijn kind uit zichzelf de nachtvoedingen zal stoppen. Ik weet dat er ouders zijn die hier wel veel succes mee hebben en dat vind ik echt geweldig en daar heb ik enorm respect voor. Maar voor mij werkt het niet en ik kies er dus zelf wel voor om na een bepaalde periode (zo’n 2,5 jaar mocht je het willen weten) een zekere vorm van slaaptraining te doen met mijn kind.

Aan de andere kant ben ik ook zeker niet iemand die helemaal niet op verzoek wil voeden of geen gehoor wil geven aan de behoeften van mijn kind. Het past totaal niet bij mij om mijn kind in te bakeren, in zijn wieg op zijn eigen kamer te leggen en na 4 uur weer terug te komen omdat ik dat nou eenmaal zo bepaald heb. Ik bewonder het organiserend vermogen van ouders die deze aanpak hanteren en vind het goed dat ze zo veel prioriteit leggen bij het ontwikkelen van gezonde slaapgewoontes. Maar ik zet grote vraagtekens bij deze methodes. Dit past dus ook niet bij mij.

Perfectiedrang

Verder bestaat er een kans dat je wanneer je een bepaalde stroming (zoals bijvoorbeeld natuurlijk ouderschap, onvoorwaardelijk ouderschap, attachment parenting, natuurlijk ouderschap, RIE ouderschap, RRR ouderschap, etc..) wilt volgen, je een drang voelt om deze stroming perfect te willen opvolgen omdat je volledig achter de visie staat. Je ziet je eigen situatie als het ware door een gekleurde bril en kunt alleen nog maar de oplossingen van de betreffende stroming zien wanneer je tegen opvoedvragen aanloopt.
Wanneer dit niet of niet helemaal blijkt te werken in jouw situatie, zul je extra keuzestress ervaren omdat je niet weet wat je dan moet doen.

Als je een beetje als mij bent en perfectie nastreeft (wat zo zijn voor en nadelen heeft) zul je misschien wel herkennen dat die perfectiedrang er soms voor zorgt dat je het gevoel hebt te falen. Je gaat dingen denken als: “Ik kan niet eens goed voor mijn eigen kind zorgen want het lukt me niet om hem te troosten en hij huilt nu al een half uur en huilen is schadelijk voor een baby”. Het is je eigen perfectiedrang die er voor zorgt dat je geen alternatieve oplossing of manier van denken kunt creëren.

De keerzijde van deze eigenschap is dat je angst hebt om te falen, waardoor je een bepaalde stroming volledig afwijst “omdat het je toch niet zal lukken om het zo of zo te doen”. Je wilt of kunt bijvoorbeeld geen borstvoeding geven, om welke reden dan ook, en daarom wijs je het natuurlijk ouderschap maar af “omdat je het toch niet goed kunt doen”.

Wat is je identiteit als ouder?

Graag wil ik de identiteit uitdiepen die ik in het begin van dit artikel al noemde. Een die anders is dan degenen waar ik het tot nu toe over heb gehad.

Het is een identiteit die ik zelf nog enigszins aan het ontdekken ben. Het is het radicale midden, we noemen het ‘eclectisch ouderschap’. Eclectisch betekend letterlijk: “het beste uitkiezend”. De term wordt ook gebruikt in de kunst en bij psychotherapie bijvoorbeeld om verschillende ideeën tot een geheel op maat te maken.

Eclectisch ouderschap

Eclectisch ouderschap is een manier van kijken die eigenlijk boven het spectrum zweeft.

Neem bijvoorbeeld slaaptraining. Het is niet zo dat je met eclectisch opvoeden ergens tussen extreem slaaptraining en extreem natuurlijk ouderschap in zit. Maar in plaats daarvan kijk je naar beide manieren en kies je het beste uit beiden. Je kijkt naar de waardevolle aspecten van beide stromingen en kiest daaruit wat wel en wat niet bij jou en je gezin past. Je begrijpt, respecteert en waardeert beide kanten van het spectrum en alles wat ertussen ligt.
Ik heb door hier bewust aandacht aan te besteden in veel aspecten van mijn leven deze manier van kijken ontwikkeld en dit heeft mij erg geholpen om minder vooroordelen te hebben en positiever in het leven te staan.

Bij eclectisch ouderschap kies je alleen het beste en laat je de rest liggen

Wat er gebeurt als je een stap terug doet van het spectrum, is dat je verschillende visies helder voor je ziet en de ouders in alle kampen probeert te begrijpen. Dat je weet waar hun motivatie vandaan komt om bepaalde dingen te doen zoals ze het doen. Je ziet de waarde in alle keuzes die mensen maken. En dan in plaats van mee te gaan in een stroming, kies je wat jij het beste vindt en alleen de beste opvattingen implementeer je in jouw eclectische manier van opvoeden. Je zegt als het ware dat je evenveel openstaat om te leren van alle manieren van opvoeden. (Dat betekend overigens niet dat je evenveel toegewijd bent aan alle manieren.)

Wat past bij mij?

In het voorbeeld van slaaptraining kan ik me zelf erg vinden in het natuurlijk ouderschap en vind het belangrijk om een goede hechting te creëren met en voor mijn kind. Maar als ik zou zeggen; “ik volg het natuurlijk ouderschap” en daarmee was het klaar, dan zou ik niet open staan voor andere manieren. Ik zou mezelf beletten om te leren van of open te staan voor andere manieren om dingen aan te pakken en de waarde niet in kunnen zien van die andere manieren.

Dan zou ik ‘koste wat het kost’ samen slapen met mijn kind tot hij zelf aan zou geven een eigen plek te willen om te slapen. In mijn geval zou dit ten kosten gaan van mijn eigen gezondheid omdat ik na een paar jaar niet meer zo goed slaap met mijn kind de hele nacht naast mij in bed. En ik zou de borstvoeding niet vanuit mijn initiatief zijn gaan afbouwen na 1,5 jaar omdat natuurlijk ouderschap uitgaat van zo lang mogelijk borstvoeding geven op verzoek om op deze manier de hechting te bevorderen.

Ik vind het natuurlijk ouderschap een enorm inspirerende stroming, maar het uiterste uiteinde van dit spectrum past niet bij mij en mijn gezin en ik heb dus bewust gekozen om een zekere vorm van slaaptraining toe te passen en om borstvoeding op mijn initiatief af te bouwen. Voor mij werkt dit beter dan het extreem volgen van een stroming.

Wat is er dan radicaal aan eclectisch ouderschap?

Wat er radicaal is aan het eclectisch opvoeden, is dat we onszelf juist niet labelen. Daardoor plaatsen we onszelf niet in een hokje, kiezen geen ‘kamp’. We hangen geen ‘wij’ of ‘jullie’ aanpak aan.

Maar juist de overtuiging hebben dat iedereen het beste voor zijn kinderen wil. En juist denken dat iedereen wil dat zijn gezin op een gezonde manier kan slapen. Dat iedereen zijn kinderen goed te eten wil geven. Dat daarbij iedereen wil dat zijn kinderen een gezonde relatie met schermen ontwikkeld. Dus waarom dan niet kiezen tussen verschillende aspecten uit verschillende stromingen en daarmee doen wat goed voelt en wat werkt voor jou en jouw gezin?

Eclectisch ouderschap is niet voor iedereen

Ik denk dat het in sommige aspecten het zelfs meer radicaal is om de middenweg te kiezen dan voor een uiterste van een spectrum te kiezen. Je stelt je kwetsbaar en open op om lessen en wijsheid te accepteren uit verschillende hoeken.  
Als je je kunt vinden in deze manier van opvoeden zijn er 3 belangrijke punten die je moet weten wanneer je voor deze ‘radicale’ middenweg kiest.

1.     Eclectisch ouderschap is moeilijk

Het kan echt lastig en ingewikkeld zijn om te kiezen en tegelijk flexibel en open te blijven voor andere opvattingen en ideeën.
Het vraagt veel van je mentale energie om verschillende overwegingen te maken. Je krijgt te maken met de keuzestress waar ik het eerder al over had. En dat is lastig. Je kunt niet zomaar de voetstappen volgen van de mensen die het pad al een keer bewandeld hebben want je maakt jouw eigen unieke pad. Er is niemand om te volgen die zegt hoe je dingen moet doen. Je volgt niet het makkelijk begaanbare pad. Je vraagt van jezelf dat je kritisch nadenkt en veel keuzes maakt  

Deze flexibiliteit is tegelijk een enorm sterk punt, maar makkelijk is het niet.

Een bepaalde stroming volgen geeft een heldere identiteit

Als je een extreme stroming zou volgen kan dat best makkelijk en bevrijdend zijn om bijvoorbeeld te kunnen zeggen; “we cosleepen zo lang ons kind het wil.” Het is bevrijdend omdat je identiteit helder is. Je weet waar je bij hoort en hoe je dingen aanpakt en doet. Iedereen die het anders doet is dan een ‘buitenstaander’. Een bepaalde opvoedstroming volgen kan dus erg helder en bevrijdend voelen.

Bij eclectisch opvoeden gaat dat niet. Je hebt geen ‘kamp’ of basis om op terug te vallen. Iedere keuze maak je zelf. Zelfs alle ouders die eclectisch opvoeden doen het allemaal anders. In andere woorden: De middenweg ziet er voor iedereen anders uit. Je weet dus niet waar je ‘jouw soort mensen’ kunt vinden.

Jouw soort mensen

Ik zou wel graag een online plek voor eclectische ouders willen creëren. Een plek waar je jouw stam kunt uitbreiden of mensen kunt vinden die ook op een bewuste manier bezig zijn met de opvoeding van hun kinderen. Om een start te maken en je ervaringen te delen nodigen we je uit om je aan te melden bij de nieuwe Facebookgroep ‘Eclectisch ouderschap = bewust ouderschap’ Misschien kunnen we samen met andere eclectische ouders een ‘kamp’ maken????.

2.     Eclectisch ouderschap is dapper

We leven in een maatschappij die het goed doet op labels. Je moet ergens bij horen, jezelf in een hokje plaatsen zodat iedereen weet waar ze aan toe zijn wanneer ze met jou in contact komen.
Men wil weten of je links of rechts stemt, borstvoeding of flesvoeding geeft, wel of niet vaccineert. Je moet jezelf in een kamp zetten, jezelf een label geven, en dan niet meer veranderen. Je moet ergens bij passen. Het maakt niet zoveel uit waar je bij past, als je maar ergens bij past en in een hokje zit.

Eclectisch ouderschap heeft geen vaste hokjes

Het is behoorlijk dapper om te zeggen; ik pas nergens bij. Er is geen vast hokje waar ik in zit. Dat je bij de ene kwestie in het ene hokje zit, maar bij een andere kwestie in een ander hokje. Dat je in sommige hokjes past, maar niet in andere. Ik pas op een bepaalde manier wel in dit hokje maar op een bepaalde manier ook niet. Of ik pas wel in dit hokje, maar mijn partner of mijn kind niet. Of we pasten het eerste jaar wel, maar het 2^e jaar niet.

Niet iedereen zal het begrijpen

Het is dapper om te zeggen; “ik begrijp die manier en ook die andere manier en ik maak er mijn eigen ding van. Zodat ik alle goede dingen van beide manieren kan toepassen in mijn leven”. Niet iedereen zal het snappen dat je deze keuze maakt en het is dapper om het dan toch te doen.

Als je bijvoorbeeld de natuurlijk ouderschap stroming volgt weet je; “dit is wat we doen, we geven borstvoeding op verzoek, we slapen samen, we dragen onze kinderen.” En iedereen die dit niet doet is geen “echte” natuurlijke ouder. Wanneer je dus wel samen slaapt maar geen borstvoeding geeft om welke reden dan ook, zul je je hier binnen deze groep waarschijnlijk niet helemaal op je gemak voelen om hier voor uit te komen.  Het is dus dapper om te zeggen; “ik kies ervoor om het anders te doen”.

3.     Eclectisch ouderschap is radicaal

Wat bedoel ik nou eigenlijk met als ik zeg dat eclectisch ouderschap een radicale manier van leven is?

Omdat het radicaal is om de labels af te wijzen. Omdat het radicaal is om te zeggen; ik ben geen van beiden. Of juist; ik ben het allebei. Het is radicaal om jezelf een nieuw type ouder te maken die het anders doet dan alle anderen. Ik ben niet voor slaaptraining maar ook niet voor cosleepen. Ik ben niet voor straffen en ook niet voor geen grenzen geven. Ik ben geen suikerverslaafde en ook geen gezondheidsfreak. Ik ben geen minimalist en ook geen maximalist.

En het is radicaal om te zeggen; Ik ben mijzelf en zoek mijn eigen weg.

Dat betekent niet dat je overal een compromis sluit, juist niet. Je zegt als het ware, ik vorm mijn eigen weg die alle opties in overweging heeft genomen en de beste dingen heb ik geïntegreerd in mijn manier van opvoeden en leven.

Eclectisch ouderschap, is het iets voor je?

Het lijkt me geweldig om je te kunnen verwelkomen binnen het eclectisch opvoeden. Dat je er net als wij voor open staat om ergens in het midden te zitten en zelf na te denken over de beslissingen die je neemt. En kijkt naar wat er op dit moment werkt terwijl je open blijft staan voor andere manieren en kanten. Dat je daarnaast bekijkt welke opvattingen er zijn en daar het beste uit kiest en in je leven toepast. En dat je de dingen afwijst die niet bij je passen.

Eclectisch ouderschap is geen recht toe recht aan manier van opvoeden. Het is ook geen hokje ergens binnen het spectrum tussen de ene en de andere extreme manier van ouderschap.

Het is een totaal andere plek waarbij iemand bijvoorbeeld niet kan zeggen; “dit is hoe je moet slaaptrainen”. Want dat hangt helemaal af van jouw situatie. Er is niemand die voor jou kan bepalen hoe je het beste zult slapen. Niet met welk kussen of matras, noch of dat met of zonder je kind is. Je gaat zelf op zoek naar verschillende manieren en kiest vervolgens wat het beste bij jou zal passen. Het hangt geheel af van de middelen die je hebt, van de ruimte die je beschikbaar hebt, van je bed, van je kind, van je partner, van de hoeveelheid energie die je hebt, enzovoorts.. En dan ook alleen op dit moment. Volgende maand kan het anders zijn en kun je weer opnieuw kiezen. Er is niet één manier om mee er om te gaan.

Blijf jezelf verbeteren

We kunnen zeker de verdiensten van de verschillende manieren en stromingen bespreken, dat is iets wat we juist moeten doen in mijn ogen. Maar dat wil niet zeggen dat één manier dan de beste is. Dat is dus waarom het radicaal is om eclectisch ouderschap toe te passen. Het is niet helder, duidelijk of overzichtelijk. Want welke opvoedvraag je ook hebt, in mijn ogen is het antwoord uiteindelijk altijd “het hangt er vanaf”. Want er zijn enorm veel factoren waar het antwoord vanaf hangt.
En natuurlijk zijn sommige opvoedvragen iets eenvoudiger dan andere. Maar er zijn altijd vragen en antwoorden die gewoon rommelig zijn. En dat is prima. Dat is de keuze die je maakt. Het is of je een hakmes hebt en door de jungle loopt en je eigen pad creëert. Eclectisch ouderschap is geen makkelijke weg, maar wel jouw weg. En dat is wat mij betreft de beste.