Erika (35) is de moeder van Mees van 4 jaar. In dit artikel lees je haar ervaringsverhaal over het leven na een scheiding.

Wij werden geboren

Wanneer er een eerste kindje geboren wordt, dan worden er op dat zelfde moment ook een mama en een papa geboren. Vanaf dat moment zijn die twee onlosmakelijk met elkaar verbonden, dat weet je en dat voel je.
Zelf hebben wij heel bewust gekozen om te proberen of we een kindje mochten krijgen. En dat mochten we!

Toen onze kleine man geboren werd, waren we in de wolken en zagen we elkaar in een ander licht.
We fantaseerden over onze toekomst als gezin en zagen onze kleine jongen al meehelpen met papa in onze moestuin (lees: al het lekkers eruit op eten, daar moesten we toen al om lachen).

Het werkte toch niet

Maar inmiddels is het al bijna 2 jaar niet meer de moestuin van ons samen.
Na veel nadenken en proberen met elkaar te praten, bleek dat we als ouders zijnde een goed team zijn, maar als partners werkte onze relatie helaas niet meer. De knoop doorhakken was moeilijk. Maar uiteindelijk wilde ik mijn zoon niet het voorbeeld voorleven dat het goed is om in een relatie of huwelijk te blijven waar je eigenlijk niet meer gelukkig bent. Dus besloten we een scheiding in werking te zetten.

Co-ouderschap

Het was voor ons vanzelfsprekend dat we na de scheiding voor co-ouderschap zouden kiezen. Daarnaast wilde ik graag dat zijn vader in ons oude huis zou blijven wonen. Zo zou onze zoon niet twee nieuwe huizen krijgen en had hij nog ergens zijn vertrouwde basis.

De scheiding was voor ons snel geregeld en ook over het ouderschapsplan waren we het vlug eens.

Gek genoeg verliep dit allemaal heel natuurlijk. Uiteraard hebben we ook ruzie gehad en zijn er spanningen geweest. Maar in geen enkel scenario zou onze zoon de dupe worden en in geen enkel scenario zouden wij niet meer samen ouders zijn.

Dankbaarheid na de scheiding

Onze zoon moest wennen aan de nieuwe situatie, net als wij zelf.
Als ouders zijnde onderhouden we goed contact met elkaar en proberen we er zoveel mogelijk er voor onze zoon te zijn. Zijn vader is minder (bewust) bezig met natuurlijk ouderschap dan ik. Gelukkig is hij wel helemaal pro je eigen biologische groente verbouwen, een natuurliefhebber, een echte DIY’er op elk gebied en het allerbelangrijkste; hij houdt heel veel van onze zoon.

Zodra we allemaal onze draai gevonden hadden, verliep het ouderschap ons samen nog gemakkelijker. Alle belangrijke afspraken, daar gaan we samen heen.
Pas toen we de vraag kregen van de arts bij het consultatie bureau waarom er twee verschillende adressen bij onze zoon ingevoerd staan, besefte ik me dat deze situatie helaas helemaal niet normaal is voor veel kinderen. Het maakt me door dit soort dingen des te dankbaarder dat wij dit na onze scheiding wel kunnen en aanwezig kunnen zijn voor onze jongen vanuit onze gedeelde liefde voor hem.

Contact na de scheiding

Ieder half jaar hebben we een geplande evaluatie om dingen door te spreken en te kijken of alles goed loopt. Maar eigenlijk hebben we iedere week regelmatig wel even app contact over onze kleine man en hoe het met hem gaat.

Gezien we voor co-ouderschap hebben gekozen, hebben we de verdeling 50-50 gemaakt. Maar niet alleen omdat wij hem dan eerlijk evenveel “hebben”. De verdeling is ook zo, zodat er altijd een ouder voor hem thuis is na school.

Van maandag tot woensdag is hij altijd bij zijn vader. Mees zijn bonusmama is maandag en dinsdag namelijk vrij en kan uit school voor de kinderen zorgen. Op woensdag is zijn vader thuis aan het werk en kan er in de uren dat onze zoon thuis is ook voor hem zijn. Woensdag haal ik hem vanuit mijn werk op en dan blijft hij bij mij tot en met minimaal zaterdagochtend. Ik ben iedere donderdag en vrijdag vrij namelijk.

De weekenden zijn om en om. Mees is de weekenden dat zijn brusjes bij zijn vader zijn ook daar, het andere weekend is hij bij mij.

Veel tijd samen

Op deze manier hoeft hij niet naar een opvang en met uitzondering naar oma die wel eens oppast. Hij is in ieder geval altijd in een vertrouwde omgeving.

We gaan veel op pad als we samen zijn, naar het bos, naar het strand, op speeltuinen speurtocht. Ook lekker samen spelen met vriendjes (waarbij mama de mazzel heeft dat hun mama’s gelijkgestemden zijn) en samen spelletjes doen thuis, yoga of een lekker dagje hangen, we genieten van onze tijd samen. 

Bonusfamilie

Sinds zijn vader een relatie heeft met een vrouw die drie kinderen heeft, zijn er qua regels in de twee huizen waar mijn zoon woont wel wat verandert. Dit had niet alleen een impact op Mees, maar ook op mij. Zouden we wel genoeg op één lijn zitten qua regels? Kan ze wel van mijn zoon houden als één van haar eigen kinderen?

Tegelijkertijd de angst dat mijn positie als mama op het spel staat, want ik kan hem op dit moment geen gezin met brusjes geven. Maar bij papa thuis kreeg hij die cadeau bij zijn bonusmama; twee super (bonus)broers en een hele lieve (bonus)zus.

Ondanks dat ze officieel “stief/bonus” zijn, noem ik ze gewoon zijn broers en zus. Want zo voelt het voor mijn zoon, dus dan zijn ze dat.

2 keer moederdag

Wat betreft zijn bonusmama, die houdt gelukkig van mijn zoon alsof het een kind van haarzelf is. Met Moederdag heb ik mijn zoon bijvoorbeeld gevraagd of hij ook voor zijn bonusmoeder een cadeau wilde maken, hij wilde dit graag. We hebben samen iets geknutseld en met hulp van zijn vader stonden we op Moederdag om 10 uur bij zijn vader thuis om zijn bonusmama ook een cadeautje te geven. Erg fijn dat dit zo kan.

Ik zie dat ze dol zijn op elkaar en dat is fijn om te mogen zien. Zoals ik al eerder benoemde ook best een beetje eng, maar het gaat niet om mij.

Mogen verschillen er zijn?

Er zijn uiteraard verschillen tussen mijn zoon zijn huizen. Zo zijn er bij papa meer regels en soms ook wat consequenties. Dit is iets wat ik soms moeilijk vind, want ik probeer zoveel mogelijk onvoorwaardelijk op te voeden. Echter voed ik maar één kind op en zijn voeden samen 4 kinderen op in een samengesteld gezin, dus ik kan het wel begrijpen. Het fijne is dat ik in gesprek kan gaan met zowel zijn vader als zijn partner over deze dingen. En we dragen naar Mees uit dat wij allemaal voor hem zorgen en vinden het belangrijk dat hij dat snapt.

Wederzijds respect

We vallen elkaar niet af, en laten elkaar vrij in de kleinere dingen. Bij mij thuis slaapt mijn zoon regelmatig bij mij in bed. En bij mij mag hij sommige dingen die hij bij zijn vader niet mag of die daar niet kunnen. Ik leg hem dit ook uit. Tot nu toe gaat dit prima. Hij snapt het ook en soms probeert hij het in zijn voordeel te werken en gaat hij een beetje “shoppen” om zijn zin te krijgen. Gelukkig zijn de “grote regels”, normen en waarden in beide huizen gelijk; we doen elkaar geen pijn, we luisteren naar elkaar, we schreeuwen/schelden niet naar elkaar.
Daarnaast had mijn zoon al snel door dat hij bij papa altijd speelkameraadjes heeft en dat hij bij mama lekker alle aandacht alleen voor hem heeft.

Papa’s moestuin

Nu zie ik mijn kleine man de aardbeien eten bij papa in de moestuin. En straks als het weer lente wordt, dan weet ik dat hij zal gaan helpen met het zaaien en planten van nieuwe plantjes in papa zijn moestuin.
Bij mama thuis heeft hij geen moestuin. In de toekomst hopelijk ooit wel, want dat is iets wat ik hem graag ook zou geven. Lekkere zelf verbouwde groenten en fruit (en dan wel hopen dat de kleine man de groene vingers van zijn vader heeft).

Ouders kunnen niet scheiden

Als iemand kwaad spreekt over de vader van mijn kind vind ik dit erg vervelend, vaak verdedig ik hem ook. Ondanks dat we uit elkaar zijn en geen romantische gevoelens meer voor elkaar hebben, ben ik nog steeds heel blij dat hij de vader van mijn zoon is. Want zonder hem was onze lieve mooie knul er niet geweest.

Ik vind het vaak ook zo moeilijk om te horen als ex-partners elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen en dingen zeggen als; “Ik wou dat ik hem/haar nooit ontmoet had”. Als je samen kinderen hebt, dan ontken je daar een deel van je kind mee in mijn ogen.

Ik vind dat zelfs als je er bewust voor kiest om geen contact meer met elkaar te hebben; als ouders KUN je NIET van elkaar scheiden. Op het moment dat je kindje ter wereld komt en je als ouders geboren wordt, ben je onlosmakelijk aan elkaar verbonden.

Voor ons is het zo dat we na onze scheiding allebei opnieuw weer de liefde hebben mogen vinden. Dus uiteindelijk vind ik daarin mijn rust, dat we onze zoon laten zien dat je je hart mag volgen, en dat hij weet dat dit soms moeilijk kan zijn. Maar ook dat hij weet dat papa EN mama er dan altijd nog samen voor hem zullen zijn.